Shut Up Legs

Her spor dalının zorlukları vardır. Sporcular başarılı olabilmek için fazlasıyla fedakarlık yapıyorlar ve saygıyı gerçekten hak ediyorlar. Ama benim için yılın 365 gününün 300 gününde çalışan, sağlıklı insan sınırında olan, hedeflerine ulaşmak için kendilerini yıpratan bisikletçiler ayrı bir yerdedir. Sezon öncesi aylarca dağlarda kamp yapıyorlar, sezon içerisinde yoğun bir programın olması nedeniyle her zaman odaklanmaları gereken bir hedef oluyor, yoğun programdan dolayı ailelerinden, sevdiklerinden uzak kalıyorlar.

2015 Fransa Bisiklet Turu’nda Ivan Basso hastalığı nedeniyle yarıştan çekildiğini açıkladığı basın toplantısında yanında oturan takım arkadaşı, takım lideri Alberto Contador yılın 300 gününde beraber olduğu bir ismin çekilmesinden dolayı duyduğu üzüntüyü aktarırken gözlerinin dolduğunu görmüştük. Bisiklet üzerinde sadece pedal çevirmediklerini anlatan bir görüntüydü. 

Bir amaç uğruna çalışırlarken kendileri için bir motivasyon sağlamak amacıyla birbirlerine destek oluyorlar ve herhangi bir olumsuz anda arkadaşlarını ayağa kaldırmaya, kendine getirmeye çalışırlar. Ama bazen yarış sırasında takım arkadaşları olmadığı zamanlarda sporcular tek başınadır ve kendisini acı çektiği, işlerin kötü gittiği andan kurtarmaya çalışır. Jens Voigt de bu çerçevede artık isyan eden bacaklarına “sus şimdi sırası değil” diyerek kendini motive ediyor ve etabı, yarışı bitirmeye çalışıyor. Pes etmeyen, sürekli kendisini, sağlığını zorlayan bu sporcuları takdir etmemek, saygı duymamak mümkün değil gerçekten.