“İşsizlik gerçekten zor zanaattır. Sıkıntıda, dertte ilk
göze batan insan, işsizdir. İşsiz kalmanın mağrurluğu ve çevrenin işsiz kalana
anlayışı, işsizliğin süresi uzadıkça azalır. Sürekli çok meşgulmuş gibi
yapsanız bile, belli bir zaman sonra aslında meşgul olmadığınız fark edilir.
Büyük bir ciddiyetle internete giren işsiz, belki bilgisayardan anlamayan
aileyi belli bir yere kadar oyalar ama er ya da geç internette mal gibi
gezindiğiniz anlaşılır. İşsizin erken kalkmasına gerçekten gerek yoktur ama
öğlene kadar uyuyan işsiz göze batar sinirleri üzerine çeker. Bir yere
gitmeseniz bile işsiz olarak herkesten önce kalkıp evden uzaklaşmanız gerekir.
Az yemeli , sürekli dertli gibi görünmeli, fazla konuşmamalı, fazla televizyon
izlememeli, her şeyi en minimumunda yapmalıdır işsiz. Biri geldiğinde odada
oturmaya devam etmemelidir, başka bir odaya geçmelidir.”
Umut
Sarıkaya kitabında işsizlik hakkında bunları yazmış. O kadar güzel özetlemiş ki
bir işsizin o günlerde ne yaptığını ve ne yapması gerektiğini, herkes kendinden
bir şeyler bulmuştur mutlaka. Üniversiteden mezun olduğum günden bugüne kadar
iki kere işsizler ordusuna katıldım. Aslında üç ama işsizler ordusuna üyeliğim
bir ay sürmüştü ve daha çok tatil yapıp dinleneyim kafasında olduğum için
orduda bir sorumluluk almadım.
İşsiz olduğunuz o dönem
gerçekten çok yıpratıcıdır. Ne yapmanız gerektiğinizi
algılayamıyorsunuz. İlk birkaç hafta onlarla ne kadar çok çalışma istediğinizi
belirten mailler attığınız şirketlerin olumlu bir cevap verirler mi diye
düşünerek geçiriyorsunuz. Bu süreç uzadıkça ve klasik “biz size döneriz”i
duyduğunuz her an umudunuz biraz azalır ve kendiniz bırakırsınız tembelliğin,
üşengeçliğin kucağına. Yeni bir diziye başlanır, bir oyunun bağımlısı
olursunuz, kendinizi yemeğe adadığınızı görürsünüz. Yani binerseniz bir alamete
sonunda kıyamet sizi karşılayacaktır. Zor azizim…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder